ჩემი გარდაცვალების ათი წლისთავი ხდება, თუმცა ამ ბარათს იმიტომ არ ვწერ, რომ საიქიო ცხოვრებაზე გიამბოთ.
ჩემი დიდი სიყვარულის ისტორიას მოვყვები, რათა იცოდეთ, რომ ადამიანთან ერთად სიყვარული არ კვდება... ზამთარში გავიცანი. თბილისისთვის უჩვეულოდ სუსხიან საღამოს, როცა ძველ მეგობრებთან ერთად ახალ წელს ვხვდებოდით... ქმარს ახალი გაშორებული ვიყავი... შვილი ძალიან მინდოდა, მაგრამ არ გვეყოლა, მეგონა, განშორების მიზეზიც ეს იყო... იმ საღამოს კი მივხვდი, რომ თურმე ამ შეხვედრისთვის ვემზადებოდი. მიჭირს იმის ახსნა, როგორი იყო, რადგან სიტყვები "ერთადერთი" ან "სანუკვარი" მხოლოდ ცოცხლებისთვის არის მნიშვნელოვანი, აქ კი შეგიძლია უბრალოდ თქვა "ის ჩემი სიზმარი იყო" და ყველაფერი გასაგები იქნება. ჰო, ეს 31 დეკემბერს მოხდა. დავინახე თუ არა, მივხვდი, რომ დავიღუპე! მარტო რომ მოსულიყო, შეიძლება პირველივე წუთ
... კითხვის გაგრძელება »
ბავშვობიდან ვერ ვიტან კარნავალებს. თითქოს ცხოვრების ნიღბები არ გვყოფნიდეს, კიდევ რაღაც უსახურს ვიფარებთ სახეზე და არ გვადარდებს ასეთს გვიცნობენ თუ არა. რაც არ უნდა იყოს მ
... კითხვის გაგრძელება »
პირქუში ღამე იდგა.ყველაფერი სიბნელეს შთაენთქა,ქარი შეუჩერებლად ზუზუნებდა და სასიამოვნო მელოდიას ქმნიდა ფოთლების აშრიალებით.სახლებიდან გამოჭრილი სხივი მგზავრს გზას უნათებდა და არ აძლევდა დაკარგვის საშუალებას.სახლში მყუდროება გამეფებულიყო,ბუხარში ცეცხლი გიზგიზებდა,შეშა ტკაცანით იწვოდა.დედაჩემი იქვე ახლოს რბილ სავარძელში ჩამჯდარიყო და ლამაზ სიმღერას ღიღინებდა,თან თავის მუცელს ეფერებოდა.მამაჩემიც იქვე ფანჯარასთან იდგა და გზას გაჰყურებდა,რომლის ჰორიზონტი უსასრულობაში იკარგებოდა..მე ისევ დედაში...არ მახსოვს იმ დროს რას ვგრძნობდი,მაგრამ ალბათ ბედნიერი ვიყავი და დაბადებას ვლამობდი...
მე იმ ღამეს დავიბადე,ლონდონის მახლობლად.ჩემი ტირილის ხმა მალევე შეცვალა საშინელმა კივილმა.მე პირველად იმ ღამეს გავახილე თვალებ
... კითხვის გაგრძელება »
