გილოცააავთ! სამყაროს ანგელოზი მოევლინა, ყველა გახარებული იყო, მითუმეტეს კი დათოჴ და ეკა, მათ შვილი ეყოლათ, ექიმები აღფრთოვანებული იყვნენ მისი სილამაზით, დიდი ლურჯი თვალები, შავი თმები და ფითქინა სახე, ჯამრთელი ბავშვი დაბადებულა, მაგრამ ცხოვრება რა ცხოვრება იქნებოდა დაღი, რომ არ დაასოს რაღაცას…
უცებ საოცარი ტკივილი, შიში. როგორ უნდა გაემხილათ ეს მაგრამ სხვა გზა არ იყო..
მშობიარობის შემდეგ ექიმმა შემთხვევით თავი მიარტყმევინა ბავშვს რაღაცას და წარმოიდგინეთ ახლა დაბადებული ბავშისთვის ეს რა ინებოდა.. საშინელი განაჩენი, არადა რა დააშავა, რატომ გასწირა ღმერთმა? ის ვეღარასოდეს გაივლიდა, თან რაღაც დაუზიანდა თავში.. გაუჭირდათ ექიმებს, გული სტკიოდათ მაინც მაგრამ სხვა რა გზა იყო უნდა ეთქვათ ეს ამბავი..
დათოსთან მივიდა ერთი ექიმი და უთხრა, რომ ბავშვს პრობლემები შეექმნა, ექიმის ამბავი კი დაუმალეს.. დათო გაგიჟდა როგორ თუ ჩემი გოგო, ყვიროდა მაგრამ საბოლოოდ რა უნდა ექნა, მიხვდა ვერაფერს შეცვლიდა..
რამხელა ტანჯვა გამოიარეს, რომელ ექიმთან არ ჰყავდათ, ტყავიდან ძვრებოდნენ მშობლები, რომ ბავშვისთვის ეშველათ, დათო ყოველ დღე სისხლს უსხამდა და უკვე თვითონაც ცუდათ ხდებოდა.. მაგრამ შვილის გულისთვის ხომ კაცს მთის გადადგმაც ხომ შეუძლია, დათო და ეკა ერთად იბრძოდნენ მათი შვილისთვის, უფრო შეესისხორცნენ ერთმანეთს.. წარმოიდგინეთ რა ძნელია 6 თვის ბავშვი უკვე 2 კლინიკური სიკვდილი ჰქონდა გაადატანილი.. 2 წლის უყო და უკვე მესამედ გადაიტანა კლინიური სიკვდილი, მაშინ ერთ ექიმს შეეცოდა და მშობლებს უთხრა, რომ აზრი აღარ ჰქონდა ბავშვისთვის ბრძოლას მას უკვე არაფერი ეშველებოდა, მხოლოდ 5 წლამდე იცოცხლებდა..
თითქოს ცა ჩამოინგრა და ქვეყნის აღსასრული დადგა მათთვის.. ყველას ეცოდებოდა რა ლამაზი დ ვერ დადისო, ვერცლაპარაკობდა, მხოლოდ დიდი ლურჯ თვალეს აცეცებდა ინტერესტ. შობლების ერთადერთი იმედი მათი მეორე შვილი იყო ნია, ის ორი წლით უფროსი იყო თავსი დაზე დ ამ დროის განმავლობაში როცა დათო და ეკა სულ სავადმყოფოში იყვნენ მას დეიდა და ბიძა ზრდიდნენ, მათ ეძახდა დედას დამამს,.. მათთან აიდგა ფეხი.. ბავშვები ორივე 24 რიცხვში იყვნენ დაბადებული და ბედის ირონიაა, ნუცი ზუსტად დათოს და ეკას 2 წლის თავზე დაიბადა.. ნია 7 წლის იყო როცა თავსი დაიკოს თავისი ხელით უვლიდა, სულ ეფერებოდა, არ უნდოდა ნიუცი მარტო დაეტოვებინა იძახდა ხოლმე მოიწყენსო მარტო ნუსი, ნია ერთადერთი იყო ვისაც ნუსი უღიმოდა, პატარა ნია თითქოს ხვდებოდა როგორ უჭირდა მშობლებს რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს მასაც სტკიოდა გული..
მშობლები ნიასთან ეერთად დათოს მშობლებთან იყვნენ წასული, ნუცი ბებიას დაუტოვეს.. დილლის 6 საათზე დათო ზარმა გააღვიძა, "დათო ნუცი ცუდათაა სასწრაფოთ ჩამოდით” დათო მიხვდა რომ უბედურების ზარმა ჩამოჰკრა, უცებ გაახსენდა რომ ნუცი ახლა 5 წლის იყო, არა ღმერთო ახალა აარა არ წამართვა ჩემი ანგელოზი, აცოცხლე ღმეთო, მას ხომ არაფერი დაუშვაებია, აცოცხლე ჩემი გოგო.. მას თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა, ნია გაკვირვებული უყურებდა მამას რომლეს თვალებზეც არაცდროს ენახა ცრემლი.. იგი სულ ძლიერ და მებძოლ მამკოს უყურებდა რომელსაც არ აშინებდა წინააღმდეგობები.. ეკამ უთქმელად ამოიკითხა ქმრის თვალებში ჩამდგარი ტანჯვა, იგი მიხვდა ყველაფერს, აღარაფელი აღარ ესმოდა მხოლოდ ფიქრები ეხვეოდნენ თავს "ღმერთო მივასწრო ჩავეხუტო და უაზრო ლამაზ ლურჯ თვალებში ჩავხედო, ასე არ გამიმეტო არ წამართვა ჩემი პატარა:
მანქანა აწყტყვეტილი მიქროდა, როდესაც სახლს მიუახლოვდენენ იქ უკვე ბევრი ხალხი ირეოდა.. მათ ვერ მოუსწრეს ცოცხალ შვილს.. ეს არ უნდა მომხდარიყო ამას არ იმსახურებდა, ეკას დედას ხელში ესვენა 5 წლის ბავშვის სხეული, ეკა მივარდა ჩაიხუტა შვილი. აარა ის უკვე აღარ ტიროდა, ეს სხვა რაღაც იყო, კივილზეც უარესიც კი "ნუცი გაახილე თველები პატარავ გელოდებით მე და მამა, ნუცი აქ ვართ, შემომხედე დედი” ცოლ-ქმარი იხუტებდა შვილს რომელიც უკვე მათთან არ იყო.. მხოლოდ გაყინული სცეული რომელიც აღარეფერს გრძნობდა..
ერთ-ერთმა მეზობელმა შენიშნა კუთხეში მდგარი ნია რომელიც შეშინებული თვალებით უყურებდა მშობლებს და თან ტიროდა, რაოდენ უცნაურიც არ უნდა იყოს მასაც სტკიოდა, თითქოს გაათვიცნობიერა, რომ დაიკო დაკარგა, მეზობელმა ხელი მოკიდა მისი ოთახიდან გაყვანა სცადა "წამო ნია აქ არ შეიძლება” მაგრამ მან ტირილი მორთო "არ მინდა წასვლა, ჩემს დედიკოსთან და მამიკოსთან მინდა მეც მინდა ნუცის ჩავეხუტო” საშინელი ტკივილი და დარტყმა იყო ყველასთვის თუმცა თითქოს ბედთან შეგუებული უნდა ყოფილიყვნენ მაგრამ ბოლომდე ალბათ მაინც ვერ ათვიცნობიერებდნენ, ახლა კი იგემეს ეს სიმწარე და ბედნიერება თავზე დაემხოთ..
ნია არ აძლევდა უფლებას რომ ნუცი კუბში ჩაეწვინათ , უაზროდ იხუტებდა დის გაყინულ ცხედარს მხოლოდ იმას იძახდა როატომ არ მიყურებსო..
ამ ტრაგედიის მიუხედავად დათო და ეკა ნიასთვის ცხოვრობდნენ მან დაგაატანიანა მათ ყველაფერი.. ნია იყო მათთვის მთელი ცხოვრება და სიხარული, მისი წყალობით დღეს ისინი ბედნიერები არიან, მაგრამ მაინც სტკივათ და მუდამ ეტკინებათ, დრო ხომ ასეთ ჭრილობებს ვერ აშუშებს მხოლოდ იმას გვასწავლის როგორ ვიცხოვროთ მათ გარეშე..
p.s. ალბათ ბევრმა არ იცის თუ რა ძნელია როცა საყვარელ ადამიანს კარგავ სამუდამოდ თუნდაც დას ან "ძმას" ეს ძალიან დიდ თკივილია. თითოეული ადამინი რას არ გააკეთებს იმ წუთისთის რომ საყვარელ ადამიანთან იყოს. ძალიან გთოხვთ ერთმანეთ გაუფრთხილდით და ყოველთვის უთხარით სიტყვები "მიყვარხარ" თორემ შეილება მერე გვიანი იყოს.
|
