| საიტის მენიუ |
|
 |
| სექციის კატეგორიები |
|
|
| clock |
|
|
| რეკლამა |
|
|
| შესვლის ფორმა |
|
|
|
|
 | |  |
მთავარი » 2011 » სექტემბერი » 6 » ბედის ირონია( ნაწილი 1 )
11:05 AM ბედის ირონია( ნაწილი 1 ) |
სველი ბილიკები ისე იკაფებოდა, როგორც ცვრიანი მინდორი. დათრგუნული კაცი ნელ-ნელა მიაბიჯებდა წვიმიან დღეს, ნაცნობ ქუჩაზე. . . შემოდგომის სუსხი იგრძნობოდა, თან წვიმდა, წვიმდა სასიამოვნოდ. . . კაცი ასე 50-55 წლის იქნებოდა. ფართო შავი შარვალი, თეთრი სვიტრი ეცვა, ხელები შარვლის ჯიბეში ჰქონდა და ტუჩებს აწვალებდა. . . მოსვენება ჰქონდა დაკარგული, ყურში სულ ერთი რამ ჩაესმოდა, რომელიც აშინებდა კიდეც. . . ფიქრობდა ცხოვრებაზე, თავის წარსულ ნაღვლიან და ხან ღიმილიან ცხოვრებაზე. . . და ის სიტყვები რომელიც თან სდევდა, გულში მახვილივით ეცემოდა. . . ეს სიტყვები კი იყო – დაიღუპები! დაიღუპები!. . . კაცმა გადაწყვიტა, მეგობრისათვის დაეჯერებინა და ფსიქოლოგისთვის მიემართა. . .
- გამარჯობათ! თქვენ ბრძანდებით ექიმი ბექა მესხი?!
- დიახ, მე გახლავართ! – მშვიდად იჯდა ექიმი მაგიდასთან თეთრ ხალათში და რაღაცას წერდა.
- მე თქვენთან გამომგზავნეს. . . ბექა მორგოშია ვარ, მგონი გელაპარაკნენ ჩემზე. . .
- დიახ, დიახ. მობრძანდით, დაბრძანდით. . . – ბექამ წერა შეწყვიტა. . . .
უცებ მობილურმა დარეკა და ახალგაზრდა ექიმს უკმაყოფილება დაეტყო. . . ტელეფონი გათიშა და ჩაილაპარაკა: - ეს გოგოები, მოკლედ სიყვარული. . . ყველას ეს აწუხებს. . .
ბექა მესხი 28 წლის ახალგაზრდა ექიმი იყო, უცხოეთში ჰქონდა დამთავრებული უნივერსიტეტი, ფსიქოლოგიის განხრით.
- ბატონო ბექა, მოდით, ყველაფერი მომიყევით. . .
- გიყვართ?!
- ბატონო?!
- ვინც დაგირეკათ?!
ბექამ უცნაურად შეხედა კაცს და თვალებით აგრძნობინა, რომ რაღაც გრძნობა გააჩნდა. . .
- მოგიყვეთ ყველაფერი? თუ ის, როგორ შევეჩვიე მე ამ ყველაფერს?
- ყველაფერი. . . აბსოლუტურად ყველაფერი. . .
- მაშ, დავიწყოთ. . . ძალიან გრძელი ამბავია. . .
ბექამ მდივანი გააფრთხილა დღეს მეტს არავის მივიღებ და არ შეგვაწუხოთო.
- 13-14 წლის ვიქნებოდი, მეგობარს ვარჯიშზე გავყევი, ის სპორტსმენი იყო და ფიზკულტურას ვარჯიშობდა დამატებით. ერთმა გოგონამ განსაკუთრებით მიიქცია ჩემი ყურადღება. . . ძალიან მომეწონა. გადავწყვიტე მეც დამეწყო სიარული ფიზკულტურაზე. . . ძალიან მალე შევეჩვიეთ ერთმანეთს. . . საერთო ძმაკაცი გვყავდა, ამან უფრო შეგვიწყო ხელი ურთიერთობაში. . .
* * *
- ბექა დამელოდე, ასე ჩქარა არ შემიძლია!
- ნანკა, ცოტა მოუმატე, ცოტა და დამეწევი. . .
- ვერ გეწევი, დამიცადე. . . დავიღალე. . .
- ჰო, კარგი, კარგი. . . აი გიგაც მოვიდა. . .
- სად?! სად ხედავ?!
- აგერ! მოდის, წამო, გავაგრძელოთ, დაგვეწევა. . . გიგამ გაიხადა ქურთუკი და მეგობრებს შეუერთდა. . . ისინი დარბოდნენ. მასწავლებელი მათ ყოველდღე ახალ-ახალ ვარჯიშებს აკეთებინებდა. იქ ყოველდღე მხიარულება და ჟრიამული იყო.
გიგა და ნანკა დიდი ხნის მეგობრები იყვნენ, პატარაობიდან ერთად ვარჯიშობდნენ, ბექაც მალე შეუერთდა ნანკას და გიგას მეგობრობას, გიგას ისიც დიდი ხანია იცნობდა. ისინი თანასკოლელები იყვნენ. . .
* * *
ნანკას და ბექას თითქმის პირველი დანახვისთანავე მოეწონათ ერთმანეთი. ნანკა უფრო თბილი და გულღია ბავშვი იყო, ბექა კი პირიქით სიყტვაძუნწი და ცივი. გიგა ორივესთან მეგობრობდა, ორივე ძალიან უყვარდა და ორივეს აფასებდა. . .
ყოველდღე ხვდებოდნენ განუყოფელი სამი პიროვნება ერთმანეთს. . . ისინი იხსენებდნენ განვლილ, ერთად გატარებულ დროს, განსაკუთრებით კი გიგა და ნანკა არ ჩერდებოდნენ. . .
- გიგა გახსოვს ერთმანეთი რომ გავიცანით, ერთმანეთს ვერ ვიტანდით. . .
- ჰო, ნერვებს მიშლიდი და სულ ვჩხუბობდით. . .
- თქვენ და ერთმანეთს ვერ უგებდით?!
- ჰო, რაც უნდა დაუჯერებელი იყოს, მე ერთი ოთხი წლის წინ გიგას ვერ ვიტანდი, მეტიც ერთხელ წადი და აღარ დაბრუნდე – მეთქი, - მივაძახე. გახსოვს, გიგა?!
- ჰო მახსოვს, ვარჯიშიდან სოჩაში უნდა წავსულიყავით. ნანკა მიდიოდა, მე კი არ ვიცოდი, წავიდოდი თუ არა. . . ბოლოს ნანკას ნერვების მოსაშლელად ვთქვი მეც მოვდივარ-მეთქი. ნერვები აეშალა და გამომლანძრა. ერთმანეთს არაფერს ვაკლდებდით. მერე მისი ჩხუბი ყელში ამომივიდა და ვუთხარი: არ მოვდივარ, კახეთში მივდივარ – მეთქი და ეგეც მაშინ მომაძახა. გულში შევიგინე. . .
- ასეთი აუტანლები ვიყავით ორივე. მერე ვერც მე წავედი სოჩაში, გიგა კი კახეთში ისვენებდა, როცა სექტემბერში დავბრუნდით გიგამ თბილად გადამკოცნა და მომიკითხა. . . იმ დღის მერე ჩვენი ჩხუბი წარსულს ჩაბარდა. . .
- ჰო მერე არც ერთხელ არ გვიჩხუბია. . .
- თქვენ ნამდვილი მეგობრები ხართ! არ გაგიგიათ, ჩხუბით დაწყებული ურთიერთობა ყოველთვის კარგად მთავრდებაო?!
- ჰო, ბექა, ალბათ მართალია. ჩვენ და ძმასავით ვართ!
ვარჯიშობდნენ და მეგობრობდნენ. . . მაგრამ ნანკასა და ბექას შორის მაინც რაღაც ზღვარი არსებობდა. . . დადგა პირველი ზაფხული, დღე მათი განშორებისა, ყველა დასასვენებლად გაეშურა. ნანკა მშობლებთან ერთად ქობულეთში ესტუმრა თავისი მეგობრის ოჯახს. . .
ნანკა ბექასთან დაქალს არეკინებდა და ამით იქარწყლებდა მონატრებას. ისინი თითქმის ყოველდღე ურეკავდნენ ერთმანეთს. ერთხელ ბექას ნანკაც შეხვდა და ილაპარაკეს, მაგრამ ბექამ იგი შეცვლილი სახელით ვერ იცნო. . . ბექა თურმე ბათუმში ისვენებდა და გოგოებს ბათუმში ჩასვლა სთხოვა, გოგოები კი, პირიქით, ფიქრობდნენ, რომ ბექა ქობულეთში ჩავიდოდა და გეგმებს აწყობდნენ, თუ როგორ მოეწყოთ ვითომდა მოულოდნელი შეხვედრა ბექასი და ნანკასი. . . . არც ბექა ჩასულა ქობულეთში და არც გოგოები ბათუმში. . . . ზარები აგვისტოს ბოლოს შეწყდა. . .
* * *
სექტემბერი. . . . ისევ დაიწყო ვარჯიში. . . ნანკა მოუთმენლად ელოდა ბექას გამოჩენას ვარჯიშზე, სანატრელი დღეც დადგა. ნანკამ შორიდან მომავალი ბექა დაინახა და თვალები გაუბრწყინდა. . .
- ნანკა, როგორა ხარ? გადაკოცნეს მეგობრებმა ერთმანეთი. . . .
- კარგად, ბექა, შენ როგორ ხარ?
- მეც კარგად ვარ, ახლა ცოტა ცუდად ვიყავი, მაგრამ გამოვკეთდი. . .
- სად დაისვენე, კარგად გაატარე დრო? გოგომ ინტერესიანი თვალებით შეხედა ბიჭს, თითქოს არ იცოდა, სად ისვენებდა და როგორ იყო. . .
- ბათუმში ვიყავი, კარგი დრო ვატარე. . . შენ სად იყავი?
- მე სოფელში, მეც კარგი დრო ვატარე. . . მოიტყუა გოგომ. . .
ბექა სიტყვაძუნწობასთან ერთად ძალიან მხიარული იყო, ყოველთვის ის აცინებდა ჯგუფელებს, მასწავლებელი კი ყოველთვის მას ეჩხუბებოდა, ნუ მასხრობო. . .
* * *
ახლოვდებოდა ბექას დაბადების დღე, ნანკას ერთ-ერთი ჰობი დაბადების დღეების მილოცვა იყო. იგი წინასწარ ემზადებოდა, თუ როგორ უნდა დაერეკა და მიელოცა ბექასთვის დაბადების დღე. დადგა ეს დღეც. ნანკა დილიდანვე უაზროდ ნერვიულობდა, ყოველ წუთს საათს უყურებდა, - ახლა დავრეკო?! არა, არა, ცოტა გვიან. . . ბოლოს როგორც იქნა გადაწყვიტა. . .
- ბექას სთხოვეთ. . . .
- ბექას?! ახლავე. . .
- ბექა, როგორ ხარ?
- კარგად! რომელი ხარ?
- ნანკა ვარ. . .
- უი, როგორ ხარ?
- მე კარგად, შენ რას შვები? მოდიხარ დღეს ვარჯიშზე?
- არა დღეს არ მოვდივარ. . .
- ბექა, იცი რა უნდა მეთქვა შენთვის?
- ჰო, რა?
- გილოცავ დაბადების დღეს. . .
- ვიცოდი, რომ დარეკავდი. . .
- გისურვებ ჯანმრთელობას, ბედნიერებას, წინსვლას და მოკლედ ყოველივე საუკეთესოს. . .
- გმადლობთ, გმადლობთ! ძალიან გამახარე. . .
- რამდენის გახდი?. . .
- თხუთმეტის. . .
* * *
გიგას დაბადების დღეც მოახლოვდა, ახლაც არ უღალატა ნანკამ თავის ჩვეულებას და დაურეკა ძმაკაცს, მას ძალიან გაუხარდა. . .
ვარჯიშზე იყო შეხვედრები. . . ვარჯიში იყო ერთადერთი მათი გამაერთიანებელი. . . ერთხელ ბურთებით თამაშობდნენ და ბექა ნანკას გადაეკიდა. . .
- ბექა ერთხელ კიდევ გამარტყამ და რქებიც ამოგივა. . . ბექამ არ მოიშალა და ერთ-ერთმა ჯგუფელმა უთხრა:
- ბექა, რა იყო, რას ერჩი ამ გოგოს? თუ გიყვარს, რაღა ბურთების სროლით უხსნი სიყვარულს, პირდაპირ უთხარი რომ გიყვარს. . . ბექა ანერვიულდა, გაწითლდა. . .
* * *
ნანკა ყოველდღიურ ჩანაწერებს აკეთებდა, როგორც პატარა გოგოებს ჩვევიათ. რა თქმა უნდა ყოველი ჩანაწერი ბექაზე და მეგობრებზე იყო:
ჩანაწერი:
დღეს რაღაც განსაკუთრებული იყო ჩვენს შორის. დღეს ძალიან ყურადღებიანი და მოსიყვარულე იყო. შეცდომებს მისწორებდა, რაღაცეებს მესაუბრებოდა და ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით. . . მინდა მჯეროდეს, რომ მას ვუყვარვარ. ნათქვამია: შეყვარებულების ურთიერთობაში უთქმელად შეიძლება გრძნობის გადაცემაო. . . მე ვგრძნობ, რომ მას უყვარვარ. . .
ბევრი რაღაცეები ხდება. . . უფრო შევედით ერთმანეთთან ურთიერთობაში გუშინწინ ერთად გავისეირნეთ. . . ორივე კარგ ხასიათზე ვიყავით. . . სასაცილო რამ მოხდა. . . სირბილის დროს შემთხვევით დავეჯახე. ისე მწარედ დავეჯახე, რომ შეიძლებოდა ორივე წავქცეულიყავით, მაგრამ წონასწორობა შეინარჩუნა და დამიჭირა, გადამარჩინა მწარედ დაცემას. . .
ვერ ვიტყვი, რომ მე ბექა სერიოზულად მიყვარს, არ ვიცი, იქნებ ეს მხოლოდ ბავშური გატაცებაა . . .
ვკამათობთ ვარჯიშის დროს, ვდაობთ, მაგრამ მალევე ვრიგდებით. . .
* * *
ზამთარში ბექა და გიგა ერთად ისვენებდნენ. . .
ნანკა კი თბილისში იყო და მეგობრებს ყოველდღე ნატრულობდა. . . ერთ მშვენიერ დღეს გადაწყვიტა, მობილურით წერილი მიეწერა დაკარგული მეგობრებისათვის და თავი შეეხსენებინა. . .
- სალამი შორიახლოდან ნანკასგან! კარგ ხასიათზე ხართ, გეტყობათ და კარგ ადგილას, საერთოდ რომ აღარ მიხსენებთ. . . რატომ დაგავიწყდით ბიჭებო?! მენატრებით. . . მეტი რა ხდება თქვენკენ? აბა, ახლა ნახვამდის და ფრთხილად. . . გამიხსენეთ ხოლმე. . .
პასუხი არ აყოვნებს:
- ნანკა, შე ძველო, რავა ხარ? ჩვენ ძალიან კარგ დროს ვატარებთ. . . უბრალოდ, ცოტა შეციებულები ვართ. შენსკენ რა ხდება? დადიხარ ვარჯიშზე?
აეწყო წერილები, დიდხანს წერდნენ ერთმანეთს. . .
* * *
ისევ დაიკარგნენ ბიჭები:
- გიგა, სალამი, როგორ ხარ? რა იყო, სად დაიკარგებით ხოლმე შენ და ბექა?!
- გოგო, რა ვიცი, მე საქმეები მაქვს, ბექა არ ვიცი, საით არის. . .
ბექა საერთოდ აღარ დადიოდა ვარჯიშებზე, ნანკა ნერვიულობდა, გიგას კი არაფერს ეკითხებოდა.
აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაული იყო. ნანკამ გიგას მისწერა მისალოცი წერილი. მათ გააბეს საუბარი. მოიკითხეს ერთმანეთი, ბევრი ისაუბრეს. . .
- გიგა, ეს შენი ძმაკაცი სად დაიკარგა, ხომ არ იცი?
- ბექა? ბექა ხომ გადავიდა ჩვენი ჯგუფიდან, არ იცოდი?!
- არა, როდის? - უკვე კაი ხანია, - მაგიტომ აღარ დადის? – ჰო!
- ცუდია. . .
გოგოს ხმა შეეცვალა და ცრემლები ჩამოუვიდა. . .
ჩანაწერი:
გიგამ მომწერა, ბექა ჩვენი ჯგუფიდან გადასულა თურმე!. . . რატომ, ღმერთო, რატომ! არ მეყოფოდა ტანჯვა, კიდევ ეს რომ დამემატა?
ეხ. . . აწი ვისზე დავწერ?! ნეტა ვისზე? გადავიდა. . . დამტოვა. . . წავიდა და დამტოვა. . . აღარ ვიცი, შევხვდებით თუ არა ჩვენ ასე ხშირად ერთმანეთს!. . . დრო გვიჩვენებს. . .
* * *
გიგა საზღვარგარეთ ხშირად დადიოდა და ამიტომ ნანკა იშვიათად ხედავდა მას ვარჯიშებზე. . . ის კი დადიოდა ნაღვლიანი და თავს ვერაფრით ირთობდა. . . იქ ყოველივე იმ ორ წელს ახსენებდა, გიგასთან და ბექასთან გატარებულ ყოველ წამს. . .
ბექა ახალ ჯგუფში თავს უცხოდ გრძნობდა. დრო გადიოდა და აკლდა რაღაც. ეს რაღაც მისი მეგობრები და საყვარელი გოგონა იყო. . .
იმ ჯგუფიდან გადასვლის მიზეზი არავინ იცოდა. . . თვით ბექამაც კი. . .
* * *
ნანკამ გადაწყვიტა, პირველად მიეწერა ბექასთვის:
- გაუმარჯოს დავიწყებულ მეგობარს! და ყოველთვის ჩემს მოსაკითხარს! როგორ ხარ! რას შვები? წახვედი უკვე დასასვენებლად თუ ჯერ არა? მომწერე თუ შეიძლება! ნახვამდის!
- შენ რას შვები? როგორ ხარ? მე არა მიშავს ჯერ თბილისში ვარ, ველოდები 10 აგვისტოს და წავალ ქობულეთში. შენ რა გადაწყიტე საით მიდიხარ?
- მე არ ვიცი ჯერ. ვარჯიშები მაქვს და ქვეყნის სამეცადინო. მაგრამ უკვე აღარ შემიძლია, დავიღალე Yყველაფრისაგან. 15-ში მეც წავალ სადმე.
- რას მეცადინეობ ამდენს? ახლა წავედი. მომწერე ხოლმე აუცილებლად!
- კარგი, მოგწერ ხოლმე. არ დაიკარგო. . .
საღამოს გიგამ გამოუგზავნა წერილი ნანკას.
- ნანკა, როგორ ხარ? მე უკვე ბათუმში ვარ!
- ცუდად ძალიან! შენ როგორ ხარ? კარგია ბათუმში? მე ჯერ ისევ თბილისში ვარ, ვმეცადინეობ. მალე წავალ ალბათ სადმე. . . რამდენი ხანი რჩები შენ ბათუმში?
- ცუდად რატომ, ხომ არ კვდები? აქ დიდი არაფერი. მე და ერთი ჩემი მეგობარი სულ ერთად ვართ თვის ბოლოს მეც თბილისში ვიქნები. . .
ნანკამ ვეღარ მოითმინა და გადაურეკა.
- არა, ჯერ ნამდვილად არ ვკვდები.
- აბა რა?
- როგორ ხარ?
- კარგად, შენ?
- ისე რა.
- მეგობარი როგორ გყავს?
- სულ ერთად ვართ. გვერდით არის
- მომიკითხე
- აუცილებლად, ნანკა გინდა გაცინო
- ჰო, მიდი. . .
- მოვედი თუ არა ვიღაც ვნახე, ჩემს სადარბაზოში ცხოვრობს.
- ვინ?
- აბა ვინ იქნება?
- არ ვიცი. . .
- მოდი, მიხვდი, რა გთხოვ
- ახლა არ თქვა, რომ ცაბაძე?
- ჰოო. . .
- ბედი გაქვს რა. . .
- ჰო. . .დავინახე და კინაღამ ინფარქტი დამემართა. . .
- ვიზიარებ შენს მწუხარებას. . .
- მადლობა. . . ჩემს მეგობარს რომ ვუთხარი, ბევრი იცინა.
- აბა, რა მოუვიდოდა, თბილისში რომ არ გშორდებოდა ეს გოგო და ახლა კი მაგის მეზობლად ხარ!!!
- შენ სად მიდიხარ?
- არ ვიცი, ალბათ სოფელში, ერთი კვირით დედულეთში წავალ.
- იცი, რა დამწვარი ვარ?! სულ წითელი ვარ!
- შენ რა, ზაგარი ისედაც გქონდა!
- კი, მაგრამ ზურგზე დავიწვი ძალიან. . .
- ფუ, ფუ. . .
- რა იყო, სულს იბერავ?
- ჰო ვინიავებ. . .
ბევრი ილაპარაკეს მეგობრებმა. .
|
|
კატეგორია: სევდა |
ნანახია: 924 |
დაამატა: boy944
| რეიტინგი: 0.0/0 |
|
|
|
