ძნელია, როცა ტირილი გინდა,
ძნელია, როცა ტირილს ვერ ბედავ.
ძნელია, როცა სიცილი გინდა
და ამ სიცილის მიზეზს ვერ ხედავ.
ძნელია, როცა შენ გული გტკივა
და რომ ვეღარ გრძნობ ვერავის სითბოს,
ძნელია, როცა ხელებზე გცივა
და ლამაზ თითებს არავინ გითბობს.
ძნელია, როცა თვალები სველი
ვერ იძინებენ, არ წყდება თოვა.
ძნელია, როცა ვიღაცას ელი
და თან იცი, რომ
ის აღარ მოვა…
***

ჩიტებმა ჟივჟივით ცის თაღი მოხაზეს,
ქარმა სიმინდებში თავი ისახელა,
ცას სილა გააწნე გვალვისთვის ლოყაზე,
იტირა… თითებივით დააჩნდა ცისარტყელა.

***

სანამ ცოცხალი ვარ, სანამ კვლავ ვარსებობ, სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი.
მანამ მომეფერე, მანამ გამიფრთხილდი, მერე ყველაფერი იქნება გვიანი.
სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა, სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი
გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო, მერე ყვ ... კითხვის გაგრძელება »

შენი თვალების შუქი არის ჩემი ფარანი…
ნათლით,რომელიც შენ მიბოძე,სული ივსება.
მე შენს სიყვარულს ვერ მასწავლის კაცი მავანი,
ვიდრე თან მახლავს პატიოსან კაცის ღირსება.
მე სალოცავი შენზე წმინდა არ გამაჩნია.
შენი თვალებით დავინახე სამყარო ვრცელი…
ვიდრე ცოცხალ ვარ გზას მინათებ,მწამს-თუ დავეცი,
შენ ერთადერთი მეახლები ერთგული მცველი!
გშვენის ცალ უღელს,ვაჟკაცური მოუდრეკლობა.
გაგვილამაზე დღენიადაგ ცხოვრების ფარდა…
ვერაფრით შევძლებ შენს წინაშე ვალის გადახდას,
რა გამაჩნია ამ უცოდველ ლექსების გარდა?!
შენი თვალების შუქი არის ჩემი ფარანი…
მე შენს სიყვარულს ვერ მასწავლის კაცი მავანი!..

ნეტავ ვისთვის ანთებ მაგ სანთელს,
ან ვის მიუდის ეგ ლოცვა ძლიერ?
ნეტავ ვის ატან შენს ლოცვას ძლიერს?!
ნეტავ სანთელი ვისთვის ანთია?
ან ვისთვის აქრობ მაგ ცრემლით სანთელს?
ვის მისდის ნეტავ გულით ნალოცი,
ვის აძლევს ძალას ვის ეფერება?
ვის უმღერ ნანას ძილის წინ ტკბილი ხმით,
ან ვის ეფერები ტკბილი ხმით?
ნეტავ ვისთვის ანთებ მაგ სანთელს?
ან ვის მიუდის ეგ ლოცვა ძლიერ?
ნეტავ ამდენ კითხვას რატომ ვსავ?
მე ხომ ვიცი რომ ჩემზედ ლოცულობ
ჩემზედ ამოგდის მზეცა და მთვარეც
მე მიმღერ ღამით ნაზი ტკბილი ხმით
მე მინთებ სანთელს და ცრემლითვე აქრობ
ეხლა მივხვდი ვის ატანშენს ლოცვას ძლიერს.

ვხედავ ნაოჭებს მაგ შენს სახეზე,
განვლილ დროს კვალი რომ დაუტყვია,
ნაჯაფარ ხელებს, სევდიან თვალებს,
რამდენი ტანჯვა გამოუვლიათ.

იყო დროება მხნედ რომ იყავი,
სიბერე უცებ შემოგპარვია,
გაგთეთრებია თმები ძვირფასო,
და გულზე ცეცხლი შემოგდებია.

წარსულის დღეებს რომ გაიხსენებ,
ჩუმად ცრემლები თვალს დაგდენია,
გულით იყავი ძლიერი კარგო,
და ეგ სიბერე არაფერია.

ნუ დამანახებ შენს თვალზე ცრემლებს.
ნუ დაამძიმებ გულს მწველი სევდით.
მოვალ, დავკოცნი შენს წმინდა ხელებს.
სიხარულს მოგგვრი, მოგიტან პეშვით

ქალი ხარ, ნაზი იების მსგავსი.
ჩემთვის ხატებას რომ უტოლდები.
დარდით ნუ მოსდე მაგ ჩვილ გულს ხავსი.
არ მოამტვრიო სხეულს ტოტები.

შენს სილამაზეს შევასხამ ფრთებს და
მერე თუნდ გავქრე, სულ დავიფერფლო.
შენი დალოცვა ყოველ წამს მსდევს და
არ მსურს უშენოდ რომ გავიდეს დრო.

უპატიებელს მპატიობ მუდამ.
თვალებს ჩამორეცხს ცხელი ცრემლები.
შენ გულს ხომ თბილი გრძნობები უნდა.
მუხლდაჩოქილი მოვალ ვედრებით.

გარეთ წვიმა... გულში ვნება
შენ შორსახარ და გული კვდება,
შენი მონატრების სურვილსში ვიწვი,
გრძნობაა დიდი და გული ტირის...
მე შენს თვალებში ვიპოვე რაგაც,
შენ მას დაეძებ მე კი აქ ვარ,
ის დიდი გრძნობა გულში თან მაქვს.
როცა მიპოვი და ჩემთან მოხვალ,
თუ გინდ მომპარო ეს თბილი გრძნობა,
მაშინ გპირდები მე აღარ მოვალ...
ჩემით წავალ და გავყვები გრძნობას....

არ მეწერება,მიშველეთ ვინმემ არ მეწერება,

დავკარგე მუზა,დავკარგე ლექსი,ღმერთს ეს ენება?

ფეხით გათელეს და დამიმსხვრიეს მოვრჩი შენება,

ნამსხვრევებიც კი გაანადგურეს რატომ?რა ხდება?

თითო აგურში ჩაქსოვილი ნათელი გრძნობა,

ტალახი ცრემლით აზელილი და მისი დნობა?

უცბად შეირყა საძირკველი,ყველაფრის მცველი,

თავზე დამექცა და ახლა მხოლოდ წყალობას ველი!

არ მეწერება აღარ მაქვს მუზა,მაგრამ მაქვს გული,

შემეძლო ფრენა?მხოლოდ მეგონა აწ დაკარგული,

უცბად მომტეხეს მობოდიშებით ფრთები ზეცაში,

დამაგდ ... კითხვის გაგრძელება »

აყვავებულა არაგვზე დეკა,
ნისლი მოცურავს მთა-მთა.
სევდა მასწავლეს, ფშავლის ასულო,
ემაგ თაფლისფერ თვალთა.

ციხეგორობას სტუმრად მოგივალ,
არ მაკოცება, ნეტა?
შენთან ღრეობა მწადიან, ქალო,
ყოფნა მწადიან შენთან.

ამ ქარაფებს და კლდოვან ბილიკებს,
რაისად სთელავ კენტად.
მოდი, ვიქნები შენი წაწალი,
მთები დავლახოთ ერთად.

და თუ შენს გამო, ფშავლის ასულო,
შენ ძმათ შემაჭრეს ხმალზე, -
ნეტა, მანახა, როგორ მიტირებ,
გლოვის სევდიან ხმაზე.

აყვავებულა არაგვზე დეკა,
ნისლი მიცურავს მთა-მთა.
სევდა მასწავლ ... კითხვის გაგრძელება »

მე ცას შევცქერი მდუმარე მზერით
და ველოდები კასკაშა ვარსკვლავს,
ის გამინათებს გულის ჯურგმულებს
და აინთება სინაზიტ მარდად....
გულში ჩამწვდება ნატელი სხივი
მე სხვას არც ველი მდუმარე მუდამ,
ის გამიღვიზებს ჩაძირულ გრძნობებს,
და აღმიტაცებს ეულს პატარას.
გული აჩქარდა, თითქოს გათბაო
და ეუცხოვა ეს თბილი დრძნობა
მან აღმოფეტქა ყინული ცივი,
რაშიც აქამდე უწევდა წოლა!!
გულმა შეიგრძნო ეს თბილი გრძნობა,
მასტან წაიღო ხარბად ეულმა...
ჩაიხუტა და არსად გაუშვა,
გულში დატოვა, არ მიატოვა.......